Çok eski bir arkadaşım aradı. Şaşırdım. Önce sevindim safça ama hemen toparlandım.  “Hangi dağda kurt öldü?” diye düşündüm bir an ama işin aslını hemen öğrendim. Geleneksel olarak arkadaşımın bana işi düşmüştü. Eskiden sık arardı, çünkü çok sık işi düşerdi. Şehir değiştirince artık eskisi gibi işi düşmediğinden aramaz olmuştu.

“Unutulduk!” diye sitem ettim kendimce, “Unutturmasaydın!” dedi pişkin pişkin…  Sustum, azıcık buruklaştım. “Keşke hiç sitem etmeseydim.” diye içimden geçirdim. “Unutanı unutmak gerek!” dedim. Kısa bir sohbetin ardından “Hoşça kal!” sözleriyle vedalaştık.  Çok iyi biliyorum ki bir daha gerekeceğim vakte kadar aranmayacağım.

Hayat bu… Neyse ki gerçek dostlarım var, parazitleri de zaten onlarla aynı kefeye koymam bile… Az önce anlattığım olaya üzüldüm mü? Hayır, hiç üzülmedim sadece gülümsedim. Duygularımı yoklama fırsatı verdiği için mutlu oldum hatta… Anladım ki bendeki yerinden maalesef eser kalmamış. Gelse yüreğimde yerleşeceği tek bir nokta bile yok. Unutulduğumun farkına vardığım an onu unuttum bile…

Beş para etmeyen kişilere gereğinden fazla değer verdiğim, boş insanlara en değerli zamanlarımı harcadığım için kendimedir kızgınlığım…  Çok yazık… İnsanları tanıyamıyorum hala… İlk etapta herkesi kendim gibi sanıp kucaklıyorum. Zaman geçtikçe yaldızları sıyrılıyor, parlaklıkları kayboluyor.  Adeta baktıkları aynanın sırrı dökülüyor ve altından çıkan yüz hiç tanıdık gelmiyor bana! Gerçek yüzleriyle tanışıyorum. İşte o anda buz gibi soğuyorum onlardan… Keşke tanıdığım ilk günkü gibi kalsalardı!