Hayatta en nefret ettiğim davranışların başında şiddet geliyor. Özellikle kadınlara ve çocuklara uygulanan şiddet geri kalmış ülkelerde ve maalesef ülkemizde oldukça fazladır. Bunun baş sebebi eğitimsizlik diyeceğim ama yapılan istatistiklere göre üniversite mezunu kadınlara daha çok şiddet uygulanıyormuş. İstatistiklere güvenmek lazım… Biliyorum ki her yere ulaşamamışlardır, ulaşsalar da bu durumu utanılacak bir durum olarak gören kadınlarımız şiddete uğradıklarını saklamışlardır. Eğitimli olanlar ise bunun kendi ayıpları olmadığını bildikleri için doğru cevap vermişlerdir belki de…

Her ne olursa olsun aciz olan kadın veya çocuk değildir bence şiddet uygulayan kişi acizdir. Acizliğini bastırmak için kendini güçlü hissetmek amacıyladır bu saldırıları… Allah’ın “Hayvanlar benim sessiz kullarımdır. Onlar şimdi, zulme susuyorlar ama hesap günü konuşacaklar! “” dediği hayvanlara yapılan taciz ve tecavüzler insanlıkla zerre kadar ilişkisi olmayan mahlûkların terbiyesizlikleridir. Bunlar; vicdan basamakları gelişmemiş, insanlıktan nasibini almamış yaratıklardır. Topluma zarar veren ağır ruh hastasıdırlar, insanlığın yüz karasıdırlar.

Neden şiddeti seçerler? Ezdikçe yüceldiklerini sanırlar. Karşılarındakiler yalvardıkça kendilerini çok güçlü hissederler. İnsan gibi konuşarak anlaşmayı beceremedikleri için bildikleri tek kolay yolu seçerler. Çoğu zaman bu tipler de hasta ruhlu sadist insanlardan benzer tacizlere uğramışlardır. Taciz gören kendini suçlu hissetmemeli, gereken mercilere şikâyette bulunmalıdır. “Zora dağ dayanmaz.” demişler. Şiddet anında karşı koyma gücü yetersiz gelse de sonrasında mutlaka susmamalıdır.

Şiddet sadece bize uygulandığında değil, bir başkasına da uygulandığında karşısında durmalıyız ve hatta olayın takipçisi olmalıyız. “Adam sen de! Bana ne!” dememeliyiz. Yarın aynı şeylerin bizim başımıza gelmeyeceğinden emin miyiz? Allah hepimizi iyilerle karşılaştırsın.