Sabır kelimesi Türkçeye Arapçadan geçmiştir. “Sebara” kökünden gelen “sabr” gerekli durumlarda nefsi hapsetmek, kendini tutmak, iradesine hâkim olmak demektir. Türkçe karşılığı ise TDK tarafından şöyle tanımlanmıştır: Acı, yoksulluk, haksızlık, üzücü durumlar karşısında ses çıkarmadan onların geçmesini bekleme erdemi ve olacak veya gelecek bir şeyi telaş göstermeden beklemektir. Öfke doğuracak bir şey karşısında bile öfkelenmeme durumu olarak da tanımlanmaktadır.

Sabır kelimesini günlük hayatta çok sık kullanmamıza rağmen bunu nasıl kullanmamız gerektiği hakkında bilgi ve pratik yapmak ile ilgili eksiklikler olduğunu gözlemlemekteyiz. Çocuklarımızdan sabırlı olmalarını bekliyoruz. Kendi sabrımızın farkında değilken öğretmek istediklerimiz arasında ilk sırada yer alabilir değil mi? Bizler için bu kadar önemli olan bu kavramı en önce bizler içselleştirmeliyiz. Sabırlı olmak söylenildiği kadar kolay olmayabilir hepimiz için. Sabrımızın en çok ne zamanlarda zorlandığını gözlemlemeliyiz. Neler olduğunda sabrımızı kontrol edemiyoruz? Sabrımızı kontrol edemediğimizde nasıl davranıyoruz? Kendimizi her zaman aynı davranış kümesi içinde mi buluyoruz? İşte tam bu noktada içimizde dönmeliyiz. Muhtemelen bu soruların cevaplarını bulduğumuzda ailemize, sosyal çevremize ve iş yaşamımızdaki insanlara karşı sabrımız artacak ve ilişkilerimizi düzenleme şansımız olacaktır.

Çocuklara sabrı öğretmeden önce biz nefsimize hâkim olmalıyız. Onlara rol model olabilmeliyiz. Zaman zaman sabırsız olduklarında onların da en çok nerede sabırlı olamadıklarını gözlemleyebiliriz. Bu şekilde en çok sabır gösterdikleri yerlerde onları takdir etmeliyiz ve zor olan yani daha az sabır gösterdikleri alanlara doğru ilerlemeliyiz.

Yazımı Pir Sultan Abdal’a ait olan sabır ile ilgili bir dörtlükle bitirmek istiyorum:

Sabır edelim gönül ne gelir elden

Sabırlı kulunu sevmez mi Sultan

Yusuf’u kurtardı kuyudan gölden

Biri sabır, biri şükür, biri dua…

Sabırsız, şükürsüz ve duasız kalmayınız. Saygılarımla…