Evlat insanın en zayıf yeri, hayalleri, umutları…

Çocuklarımız için endişeleniyoruz. Bunun için de harika gerekçelerimiz var. Anne ve baba olmanın doğasından gelen içgüdüsel bir durum… Birçok kararımızın en büyük etkeni yine onlar. Atacağımız adımlarda, gelecek planlarında listenin başında yer alıyorlar. Pandemi ile birlikte çocuklarımız için kaygılarımız arttı. Eğitime ara verilmesi, hastalığa yakalanma korkusu, evden çalışmaya devam ederken iş-ev dengesini kuramama kaygısı… Bunları arttırmak mümkündür.

Çocuklar için hissettiğimiz her şeyin bir nedeni var. Peki, bu sürecin içerisinde bizler neredeyiz? Anneyiz, babayız. Peki ya bizlerin hayattaki diğer rollerimiz nereye gitti? Bugün tam da bunu konuşmak, yazmak istiyorum. Hayatta en sevdiğimiz rollerimizden biri olsa da anne- baba olmak, kadın olmak, erkek olmak, iş hayatındaki yönetici, işçi olma rollerimiz devam ediyor. Ama insanoğlu sanki önce kadın ya da erkek rollerini bir kenara bırakıyor. Toplumun etkisi ile birlikte asıl odak noktasının ebeveyn olmak gerektiğine dikkat çekiliyor.

Bizler anneyiz, babayız ama bir yerde hâlâ evlat olmaya, birey olmaya ve var olmaya devam ediyoruz. Sağlıklı olabilmemiz için de bunu yaşamaya ihtiyacımız var. Hepimizin korunması gereken grup olarak gördüğü çocukları ancak sağlıklı olursak koruyabiliriz. Diğer kimliklerimiz, rollerimiz ile “BİZ” oluyoruz. Biz olmayı bıraktığımızda ve içlerinde sadece ama sadece tek bir rolü seçtiğimizde duygusal olarak bocalamalar yaşamak kaçınılmaz olacaktır.

Yeniden sevdiğimiz işleri yapmaya ara vereceğiz. Çekirdek ailemiz dışında biz iyi gelen insanlarla belki daha az zaman geçireceğiz ya da bir süre hiç göremeyeceğiz. Çocuklarımıza etkinlikler düşünmeye devam edeceğiz. Ama bu kez kendinizi de mutlu etmeyi unutmayın. Size iyi gelenleri yapmak için belki daha planlı olmak gerekecek ama buna değecek.

Mutlu olmak herkesin hakkı, ama bunu sizden başka kimse yapamaz. Yasaklarda kendini mutlu edecek tüm ailelere sevgiler.