Bir can dostunuz varsa özel bir insansınız demektir. Kalbinizi başka bir canlıya açmış olmak sizi özel yapar. Şanslı ve özel insanlardandık aile olarak. Yakın zamanda dostumuzu kaybedince bir evcil hayvan ile birlikte olmanın bize neler öğrettiğini bir kez daha hatırladık.

Son on beş yıldır hayatımızda olan minik dostumuz Zeytin kanser ile savaştı ve maalesef bu savaşın galibi olamadı. Giderken içimizde çok büyük bir sevgi bıraktı. Bir hayvan diyip geçemeyeceğimiz bu canlılar bizlere hayata dair çok önemli dersler veriyor.

Zeytin, bana öğrettiğin her şey için çok teşekkür ederim. Senin ile birlikte hayvanlara olan korkumu yendim. Çünkü sen hayatımıza girince insanların yardımına ihtiyacınız olduğunu fark ettim. Ağlarken gözyaşlarımı silmeye gelişin, üzüntümüz ile üzülmen… Sonra bize neşe vermeye çalışman, ne kadar değerliydi anlatamam. Zaman zaman evde ufak tefek kazalar yaşandı, canın acıdı ama sen dönüp bizim canımızı acıtmadın. Her ne olursa olsun bizi sevmeye devam ettin.

Belki hiç fark etmedin ama biz seninle daha çok insan olduk. İnsan olmanın anlamını öğrendik. Köpeklerden korkan ben korkmayı bir kenara bırakıp, “Nasıl yardım edebilirim?” derdine düştüm. Sen olmasaydın sokakta çaresiz gördüğüm Benek bugün ailemizin üyesi olamayabilirdi. Senin sevgin ile birlikte bir de hayatımıza Benek ve onun sevgisi girdi.

Senin öleceğini biliyorduk, son zamanlarda yaşlandığını görmeye başlamıştık. Ama hastalığın aniden çıkması hepimiz için büyük üzüntüydü. Üzüntümüze başka bir durum daha eşlik etti. Adana da hayvan mezarlığının olmamamsı. Hayatımıza dokunan dostlarımızın, sonsuz uykularında nerede olduklarını bilmek istiyoruz. Her hayvan severin en doğal hakkı, dostunun huzurla uyuması ve zaman zaman onu ziyaret edebilmek…

Kedi, köpek ya da kuş diye geçememek gerekiyor. Bizler dostlarımızın ardından acımızı yaşarken bile acımıza gölge düşürülüyor. “Bir şey olmaz size yeni köpek alırız?” diyenler dahi oldu. Bir yasın içinde söylenmeyecek sözlerdi. Aile fertlerini kaybeden insanlara da “Aa baban öldüyse yeni baba buluruz, çocuğun mu öldü yeni çocuk alalım.” bunu mu demeliyiz diye düşünmeden edemiyorum. Hangi kaybın yerini başka birisi doldurabilir ki?

Bizler hayvanları seven, onları ailemizin bir ferdi olarak gören insanlarız. Bu sebeple acımızı anlayamayabilirsiniz. Bunu anlayabilirim ama lütfen acımızı hafife almayın. Biz hayvan severler onlara çok özle bağlarla bağlıyız. Lütfen bize saygı gösterin.