Dün sosyal paylaşım sitesinde gezinirken şair ve resim öğretmeni arkadaşım Hatice Kara’nın fotoğrafını gördüm. “Allah rahmet eylesin.” yazmıştı paylaşımı yapan Türkiye sevdalısı Amasyalı şair dostum Müzeyyen Keskin. Anlam veremedim bir an beynim dondu. Hatice’nin bir yakını ölmüştür düşüncesiyle tekrar tekrar okudum. Ölen kişi Hatice’nin neyi oluyordu? Bir ipucu bulabilmek için alttaki yorumlarıtek tek okudum. Hemen hepsi “Allah rahmet eylesin.” yazmışlardı. Ölenin kimliğini çözemedim çünkü Hatice’nin öleceği aklıma bile gelmemişti o anda.
Telefon numarasını biraz sık değiştirirdi. Kayıtlı son numarasını aradım ama “Aradığınız kişiye ulaşılmıyor.” mesajıyla ona ulaşamamanın üzüntüsünü yaşadım. Sonra Müzeyyen Keskin’i aradım. Kısa bir hal hatır sormanın ardından paylaşımını sordum. Maalesef ölen güler yüzlü, altın kalpli, melek kadar saf ve temiz arkadaşımızmış.Kimden duyduğunu sordum. “Arkadaşımız Dr. Semra Güvenç paylaşmıştı. Ondan gördüm ben de paylaştım.” dedi. Can arkadaşım Semra’mı aradım. Bodrum’da tatildeymiş. Onu da Hatice’nin oğlu İsmet aramış ona haber vermiş. Haberin kaynağına kadar inmiştim. Sonuçta Hatice’mizin öldüğüne zor da olsa inandım. Bildiğim kadarıyla bedensel olarak hiçbir sağlık sorunu yoktu. Sadece eşinden ayrılınca çok zor günler yaşamıştı. Ruhsal yönden çok yara almıştı. Çok duyarlı, vatansever, Atatürk ve Türkiye sevdalısı, dost canlısı, cömert, evladının üstüne titreyen, inançlı örnek bir kişiydi.
Sevdiğim bir dostumdu. İyi bir ressamdı, sanatçıydı. 24 Kasım 2017’de beni öğretmenlik yaptığı Adana Vakıfbank İlköğretim Okulundaki törene ve kendi çabasıyla hazırladığı sergiye davet etmişti. Güzel bir törendi ve sergi de güzeldi. Sergiyi gezerken müzik de dinlemiştik. Keyifli bir gündü. Hatta bana doktor randevumu bile unutturacak kadar güzel vakit geçirmiştik. Zaman zaman bir araya geliyorduk. Çukurova Kitap Fuarında mutlaka yanıma uğrardı. Zaman zaman Mado’da, Köylü kafede çok güzel sohbetlerimiz olmuştu.
Facebook’ta sabahları günaydın mesajlarında çok güzel resimler paylaşırdı ve doğaçlama şiir yazardı. Şimdi onun bir şiiriyle veda edelim ona.
Gel gör ki…
Mavi olacak günler masmavi ümitlerle…
Apak olmalı hayat ne varsa…
Yaşanası!
Gülmeli yüzler…
Kırgın olsa dahi…
Vira!
Hatta lila gülmeli!
Yaradan var!
Yaratılmadan yana mükâfat yaşamak!
Her cana, şükranla, şükürle!
Evlatla gülmeye günler var.
Az kaldı vakit diye diye inanarak!
Daim gülen yüzle yaşamaya
Dualarla korunarak!
Hatice Kara
Gel gör ki…
Mengenelersıkacak bir zaman…
Kan kusacak can
“Kızılcık suyu içtim”
diyecek lisan…
Baharlar gelip geçecek,
Çiçekler gülecek yüzüne…
Ne vakit ağlasan
“Çiy damlası “diyeceksin görenlere.
Amma velakin sabır gerek ruha önce…
Kışlar, boranlar aşacaksın.
Islanacaksın baranlarla
“Denize daldım”diyeceksin!
Zalimin o zulmü yüreğini tuz gibi yakarken.
Ve ne zaman bunalsan…
Öte geçeye az kaldı!
Hatice Kara
Edebiyat dünyamızın ve öğretmen dostlarımızın başı sağ olsun.Nur içinde yat arkadaşım. Seni hiç unutmayacağım. Biricik oğlun İsmet’in doktor olduğunu göremedin. İçinde çok umutların sönse de geride seni seven o kadar çok dost bıraktın ki!
